wiersz2

siedzę samotnie

odizolowana od reszty świata, od chorego spoleczeństwa

otoczona czterema ścianami

zamknięta w pokoju bez klamek

zaglębiam się w myśli swe

które dzierżą mój umysl

rozrywają glowę

cisza jeszcze nigdy nie byla tak glośna

umieram

mój świat zanika

czy to już koniec?

tak?

nareszcie! teraz ulga i szczęście ogarnęly mą duszę

chory umysl otrzymal ukojenie

niech ten blogi stan trwa wiecznie...

nie?!?

co się dzieje?!?

obudzilam się...

a myślalam, że będzie już dobrze...