siedzę samotnie
odizolowana od reszty świata, od chorego spoleczeństwa
otoczona czterema ścianami
zamknięta w pokoju bez klamek
zaglębiam się w myśli swe
które dzierżą mój umysl
rozrywają glowę
cisza jeszcze nigdy nie byla tak glośna
umieram
mój świat zanika
czy to już koniec?
tak?
nareszcie! teraz ulga i szczęście ogarnęly mą duszę
chory umysl otrzymal ukojenie
niech ten blogi stan trwa wiecznie...
nie?!?
co się dzieje?!?
obudzilam się...
a myślalam, że będzie już dobrze...
Jak ktoś nie lubi tekstów typu "nie chcę mi się żyć" niech nie czyta!
wstyd - zakryją me dlonie
leczy tych krwawych lez nic nie ukryje
w mych oczach nienawiść
wiecej krzywdy niż milości
czy warto być?
myśli szybko umykają
siedzę sama... zamknięta
za dużo uczuć - ich wcale nie powinno być
przynajmniej nie tych co mną ogarnęly
jestem samotna
chcę być samotna
nie ma dla mnie nic
postanowienie: albo się zmienię, albo się zabiję...
Mój pierwszy blog. Jak będzie z jego prowadzeniem to się okaże. W każdym bądź razie narazie zamierzam tu pisać. To ma mi pomóc przejść metamorfozę. Ostatnio w glowie tylko pustka. W stronę odchlani... może się to zmieni.
Requiem dla człowieka bez duszy (fragment z piosenki TON )
Mam problem
Problem z nienawiścią
Nie mogę żyć dalej wlokąc ten ciężar
Zimna stalowa ręka, która nie chce puścić
Wypełnione kwasem niekontrolowane myśli
Wybudowałem sobie małą miłą klatkę
O prętach z gniewu i zamku z wściekłości
Nie chcę pytać kto ma klucz ?
Kiedy cholernie dobrze wiem że ja
Nie, nie próbuję zdobyć sympatii
Zwykłem działać w apatii
Blizny na moich nadgarstkach mogą wyglądać jak zbrodnia
Po prostu życz mi więcej szczęścia następnym razem